Urodził się 1 czerwca 1914 roku w Poznaniu. Tam ukończył Gimnazjum i Państwową Wyższą Szkołę Mierniczo- Melioracyjną. W 1934 roku zdobył zawód mierniczy i pracował w nim do wybuchu II wojny światowej. Już w gimnazjum rozpoczął uprawianie boksu w miejscowym klubie sportowym Warta, w którym trenował w latach 1929-1938. był zmuszony wówczas przyjąć pseudonim „Kanar” (skrót nazwiska czytany wspak), ponieważ uczniowie mieli zakaz należenia do jakichkolwiek klubów. Bardzo szybko dostał się do drużyny Warty i osiągając coraz lepsze wyniki zaczął zaliczać się do czołówki krajowej w kategorii wagowej muszej do lekkiej. W 1933 roku w meczu Budapeszt – Warszawa pokonał Istvana Enekesa, mistrza olimpijskiego w wadze muszej, zyskując w ten sposób rozgłos międzynarodowy. 10-krotnie startował w drużynach narodowych, w latach 1934-1936 odniósł kilka spektakularnych zwycięstw. Pokonał aktualnego mistrza Europy w wadze piórkowej Ottona Kutnera, odniósł zwycięstwo w meczu rewanżowym z Niemcami, walcząc już w wadze lekkiej w sezonie olimpijskim pokonał Belga Van den Casteera. W 1935 roku został mistrzem Polski w wadze lekkiej. Jednakże z czasem trenował i występował coraz mniej, ze względy na powtarzające się kontuzje łuku brwiowego, nosa i prawej ręki, które utrudniały pracę mierniczego. Całkowicie z boksem jednak nie zerwał.

We wrześniu 1939 roku, jako ppor. Rez. 5. Pułku Piechoty w składzie 14. Dywizji Piechoty Armii „Poznań” uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Zginął 11 września 1939 roku podczas natarcia niemieckiej 1. Dywizji Pancernej, w bliżej nieokreślonych okolicznościach. 23 listopada w jego mieszkaniu zjawiło się gestapo z nakazem aresztowania. Całą rodzinę Cyraniaka przesiedlono do Ostrowca Świętokrzyskiego  w Generalnej Guberni, gdzie przeżyła wojnę.