Ps. „Czarny”, „Dąbrowski”, „Pankracy”, pośmiertnie odznaczony stopniem majora sł. st. piech. WP.

Urodzony 31.VIII.1893 w Kielcach. Ukończył męskie gimnazjum jekateryńskie w 1919 roku; w tym czasie należał do ruchu socjalistycznego. Był działaczem PPS wraz z bratem Stanisławem ps. Witold, który został aresztowany i skazany na wieczne zesłanie na Syberię.

4.VIII 1914 r. należał do I Brygady Legionów Polskich. Dwukrotnie ranny podczas pierwszej wojny  światowej, dwukrotnie też dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd zbiegł – od 26.XII.1914 do 28.VI.1915 oraz od 7.VII.1916 do 14.VII.1917. Pełnił funkcję oficera do specjalnych zleceń w Komendzie Naczelnej nr 3 POW Wschód-Ukraina w Kijowie 1917-18. 24.IX. 1918 r. został aresztowany i skazany na karę śmierci przez Niemców, lecz już po pięciu dniach został zwolniony z więzienia, zaś 9.VI.1919 r. powrócił do kraju i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W latach 1930-34 należał do 3 p.p. w brygadzie KOP Wołyń, a od 1934 r. – do Oddziału II Sztabu Głównego. Był też inspektorem terenowym w Komendzie Głównej Związku Strzeleckiego od 1933 r.

W roku 1936 r. przeżył „sportową przygodę” – bez zawodów wewnętrznych w Polsce, a jedynie po intensywnym treningu zakwalifikował się do 3-osobowej ekipy reprezentantów na igrzyska olimpijskie w Berlinie wraz z J. Wrzoskiem i A.Pachlą w kategorii: karabinek sportowy na dystansie 50 metrów. Zdobył wówczas brąz, przegrywając z Norwegie Rogebergiem i Węgrem Berzsenyim.

Podczas II wojny światowej działał w konspiracji jako kierownik dywersji w sztabie Obszaru Kraków- Śląsk ZWZ pod pseudonimem „Dąbrowski”. Od kwietnia 1940 r. był szefem Związku Odwetu Obszaru Kraków-Śląsk ZWZ, a od 1941 r. – kierownikiem referatu „Reich” Związku Odwetu Komendy Głównej AK. Aresztowany dwukrotnie, 23.IV.1942 i 28.V tego roku, został rozstrzelany wraz z innymi oficerami w Magdalence. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V kl. oraz Krzyżem Niepodległości z dwoma mieczami.