Urodził się 15 stycznia 1908 roku w Warszawie. Tam ukończył gimnazjum i w 1926 roku rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Przerwał jednak naukę i zaczął pracować w rodzinnej wytwórni cukrów i czekolady. Następnie, w 1930 roku odbył roczną służbę wojskową w 75 pułku piechoty w Grodnie. Sportem interesował się już od najmłodszych lat. W gimnazjum osiągał zaskakujące wyniki w biegu na 400 m, nawet w granicach 47 sekund. Jednakże zdecydowanie preferował sporty zespołowe i w 1926 roku trafił do sekcji wioślarskiej. Reprezentując barwy warszawskiego AZS i WTW w latach 1932-1938 12-krotnie został mistrzem Polski. Nie udało mu się zakwalifikować na igrzyska olimpijskie w Amsterdamie, jednakże brał udział w dwóch następnych igrzyskach. Podczas mistrzostw Europy w latach 1933-1935 3-krotnie reprezentował Polskę. W 1935 roku na mistrzostwach w Berlinie wraz z Ryszardem Borzechowskim zajął 5 miejsce w dwójce ze sternikiem. Jednakże jego karierę przerwała II wojna światowa. Podczas kampanii wrześniowej, służąc w 44 pułku piechoty brał udział w walkach pod Chełmem, Zamościem, Tarnawatką. Po wojnie aktywnie pomagał przy reaktywacji polskiego wioślarstwa. był trenerem WTW, Związkowego Klubu Sportowego „Budowlani” BKS „Skra”, a także przez rok trenował kadrę narodową. Zajmował się także organizowaniem nowych klubów i sekcji wioślarskich w różnych miasta, m.in. w Ełku, Gołdapi, Olecku, Łomży. Był wykładowcą na AWF Warszawa, współzałożycielem a potem prezesem PZTW. Na igrzyskach olimpijskich w Monachium i Montrealu był sędzią międzynarodowym, w tym czasie zajmował się także produkcją wioseł. W 1967 roku został uznany za zasłużonego działacz kultury fizycznej, w 1977 roku odznaczono go Krzyżem Kawalerskim a w 1984 roku Krzyżem Oficerskim OOP. Dwukrotnie dostał także medal „Za Zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego”.

Był żonaty, miał dwoje dzieci.

Zmarł 7 września 1992 roku w Warszawie.