Był lekkoatletą w klubie sportowym Warszawianka w latach 1924-39, ćwicząc się m.in. jako skoczek, oszczepnik czy wieloboista. Z powodu kontuzji zajął jedynie VII miejsce na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 r. w rzucie oszczepem, osiągając wynik 66,39 m. Natomiast na Akademickich Mistrzostwach Świata w Budapeszcie w roku 1935 zdobył srebrny medal w oszczepie (65,23 m.) oraz pięcioboju (3417 pkt). Pięciokrotnie bił rekordy Polski – jego sukces w oszczepie z wynikiem 73,27 z roku 1936 został pobity dopiero w roku 1953. 10-krotnie zdobywał medale mistrzostw Polski, z czego 2 złote i 4 srebrne. W 1937 r. został zmuszony do zakończenia kariery sportowej wskutek przewlekłej choroby ucha.

W 1939 r. został dowódcą plutonu 35 pp. jako ppor. rez. piech. Został wzięty do niewoli pod Brześciem, lecz zdołał zbiec i przedostać się do Warszawy. Tam prowadził zakład fotograficzny, pracując jednocześnie jako wykładowca tajnego CIWFu, formalnie zaś – jako nauczyciel w Prywatnej Szkole Powszechnej Męskiej im. M. Reja. Po śmierci brata Józefa w styczniu 1944 r. przyłączył się do AK, przyjmując pseudonim „Brok”. W powstaniu warszawskim pełnił funkcję oficera łącznikowego Sztabu Komendy Obszaru Warszawa, wykorzystując zdolności fotograficzne do utrwalania przebiegu powstania; jego fotografie stanowią nieocenione źródło wiedzy na ten temat, w licznie kilku setek. Od 30.VIII.1944 r. dowodził 2 plutonem Kompanii Ochrony Sztabu Obszaru Warszawa AK, tzw. Koszty. Zginął pod bombardowaniem przy ulicy Marszałkowskiej 129 25.IX.1944 r.