Jeszcze w gimnazjum należał do warszawskiego klubu Sokół, gdzie ćwiczył lekkoatletykę. Potem należał do klubów Polonii (1928-34 i 38) oraz Legii (1935-37). W 1929 r. został mistrzem Polski w sztafecie klubowej 4x400 m. w zespole z Cejzikiem, Nowakowskim i Meyro. W latach od 1930 do 1939 (prócz 1934 r.) był mistrzem Polski w biegu na 400 m., i mógł się pochwalić pięcioma medalami polskich mistrzostw. Miał wystąpić w reprezentacji Polski na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w sztafecie 4x400 m, lecz zespół odpadł w przedbiegach z czasem 3:17,6. Jego rekordy życiowe to 1:55,5 na 800 m. (1935 r.) oraz 55,6 na 400 m. przez płotki.

W 1939 r. walczył pod Kutnem i Kockiem, a następnie podjął się przedarcia do Francji. Tam dołączył do Brygady Strzelców Karpackich. Podczas walk pod Tobrukiem otrzymał Krzyż Walecznych i stopień kapitana, walczył też pod Monte Cassino. Zginął 5.VIII.1944 r. podczas walk o Ankonę – pośmiertnie został odznaczony krzyżem Virtuti Militari, po raz drugi Krzyżem Walecznych, Krzyżem Monte Cassino oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi z mieczami.