Urodził się 21 lipca 1895 roku we Lwowie. Tam też uczęszczał do szkoły powszechnej. W 1908 roku rozpoczął naukę w Akademii Szermierczej. W 1914 roku zdał maturę i wstąpił do Legionów Polskich. W latach 1914-1916 walczył na froncie w 1. Pułku Artylerii.

W 1923 roku zdobył tytuł mgr ekonomii w Akademii Handlowej oraz tytuł mgr a następnie dr prawa kończąc Wydział Prawa UJ. Po studiach pracował w bankowości.

Reprezentował barwy Krakowskiego Klubu Szermierczego Katowice. 46-ktornie reprezentował barwy narodowe: 38 razy w szabli, 5 we florecie, 3 w szpadzie. Był 4-krotnym mistrzem i raz wicemistrzem Polski w szabli, zdobył także 3 tytuły mistrzowskie we florecie. W 1930 roku zdobył brązowy medal w drużynowym turnieju szabli w mistrzostwach Europy.

Był 4-krotnym olimpijczykiem: w 1924 roku w Paryżu, w 1928 roku w Amsterdamie, w 1932 roku w Los Angeles i w 1936 roku w Berlinie. Z igrzysk w Amsterdamie i Los Angeles przywiózł 2 brązowe medale. Igrzyska w Berlinie były zakończeniem jego kariery szermierczej. W okresie międzywojennym aktywnie działał w organizacji sportu szermierczego w Polsce, m.in. reaktywował sekcję szermierczą AZS Kraków. Był także prezesem Polskiego Związku Szermierczego, jego kapitanem sportowym. Jako pierwszy w Polsce wraz z K. Laskowskim i L. Lubicz-Nyczem otrzymał dyplom fechtmistrza-amatora. W latach 1923-1973 pełnił funkcję sędziego związkowego w szermierce, jednocześnie w 1930-1960 był sędzią międzynarodowym.

W czasie okupacji niemieckiej wraz córkami walczył w Powstaniu Warszawskim przyjmując pseudonim „Gil”.

Po zakończeniu wojny aktywnie włączył się w odbudowę sportu polskiego. Był jedną z osób, które reaktywowały Polski Związek Szermierczy. Od 1945 roku pełnił funkcję I wiceprezesa PZS. W latach 1968-1980 był wiceprezesem Pomorskiego Okręgowego Związku Szermierczego. W międzyczasie był trenerem w klubach sportowych Budowlani, AZS Kraków i Gwieździe Bydgoszcz.

Opublikował także dwie ksiązki, w których zawarł swoje wspomnienia: „Na planszach czterech olimpiad” oraz „Na białą broń”.

Był 2-krotnie żonaty.

Odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim OOP oraz Węgierskim Krzyżem Zasługi. W 1988 roku był laureatem nagrody im, Janusza Kusocińskiego, rok później otrzymał medal Kalos Kagathos.

Zmarł 6 marca 1990 roku w Bydgoszczy.