Urodził się 2 listopada 1905 roku w Kielcach. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do Korpusu Kadetów w Modlinie i podjął studia Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył z pierwszą lokatą w 1927 roku, a następnie dostał przydział do Pułku Radiotelegraficznego w Benjaminowie pod Zegrzem. Dwa lata później wyjechał do Paryża, gdzie studiował w Wyższej Szkole Elektrotechnicznej. W 1930 roku wrócił do kraju i ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, pracując jednocześnie w Biurze Badań Technicznych Wojsk Łączności. W przerwach między pracą i nauką uprawiał szermierkę w barwach Legii, potem Warszawianki. Był 2-krotnym mistrzem Polski, w 1932 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles zdobył brązowy medal w walce szablą. W 1936 roku startował także na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie, gdzie zajął 4 miejsce.

Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku zajmował się łącznością w Dowództwie Obrony Warszawy, za co odznaczony został Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji trafił do oflagu w Murnau, gdzie prowadził szkolenia z podstaw radiotechniki a także w konspiracji skonstruował odbiornik radiowy, który służył jeńcom obozu aż do chwili wyzwolenia obozu przez aliantów.

Po wojnie, jako prof. dr hab. wykładał na Politechnice Wrocławskiej i przy tamtejszym AZS założył sekcję szermierczą. W 1950 został mistrzem Polski w szabli.

Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa zarządu Okręgowe Związku Szermierczego, był także sędzią międzynarodowym. W 1985 roku otrzymał medal „Kalos Kaghatos”.

Zmarł 25 grudnia 1993 roku we Wrocławiu.