Urodził się 1 kwietnia 1911 roku w Zakopanem. Ukończył CIWF w Warszawie, gdzie otrzymał tytuł mgr wychowania fizycznego. Był wówczas narciarzem SN PTT. W latach 30. przeniósł się do Krakowa i przystąpił do sekcji wioślarskiej przy tamtejszym AZS.

Wraz z Rogere Vereyem odniósł wiele sukcesów. Byłi 6-krotnymi mistrzami Polski, a także mistrzami Europy: w 1935 roku zdobyli złoty medal w Berlinie, w 1932 brązowy medal w Belgradzie. Miał także zamiar wziąć udział w zimowych IO w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku, został już zgłoszony do igrzysk, lecz nieszczęśliwy wypadek na nartach, którego konsekwencją były połamane żebra, uniemożliwi wystartowanie w igrzyskach. W 1939 roku, nie znalazłszy jednostki macierzystej powrócił do Krakowa.

Za współprace z AK został aresztowany i osadzony w Montelupich. Uciekł z transportu kolejowego zmierzającego do Oświęcimia. Następnie trafił do oddziałów partyzanckich, po krótkim czasie wyjechał do Warszawy i tam, w 1944 roku w szeregach Armii Krajowej wziął udział w powstaniu jako radiotelegrafista. Po kapitulacji po raz kolejny udało mu się uciec przed obozem jenieckim i trafił do Krakowa. Po zakończeniu wojny aktywnie włączył się w odbudowę kraju.

Był dyrektorem Uzdrowiska Karpacz, w 1948 roku zorganizował narciarskie mistrzostwa Polski we wszystkich konkurencjach. Był również burmistrzem Zakopanego oraz dyrektorem Ośrodka Sportowego w Zakopanem.

Był także taternikiem, ratownikiem, działał społecznie dla wielu organizacji turystycznych i sportowych, m.in. PZN, PKOL, GOPR. Był autorem książek dotyczących narciarstwa i turystyki.

Został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Powstańczym, Krzyżami: Kawalerskim i Komandorskim oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP, a także niebieskim krzyżem Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. W plebiscycie na najlepszego wioślarza podczas obchodów 80-lecia PZTW zajął 6.miejsce. Był żonaty, jego córka podtrzymywała rodzinną tradycję narciarską osiągające wysokie lokaty.

Zmarł 25 października 2004 roku w Zakopanem.