Należał do AZSu jako żeglarz; brat Stanisław należał do reprezentacyjnego zespołu regatowców w Kolonii w 1934 r. Na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 r. Janusz został kapitanem olimpijskiego jachtu „Danuta”, wraz z załogą: bratem Stanisławem, J. Sieradzkim, K. Langowskim, J. Szajbą i A. Olszewskim. Występ polskiej ekipy uznano za absolutną klęskę: w każdym z pięciu wyścigów Polacy byli ostatni; znaleźli się przedostatni w rankingu tylko z tego powodu, że drużyna Szwajcarów została zdyskwalifikowana.

Jako architekt Zalewski projektował plan umocnień Westerplatte, a w 1939 r. walczył w obronie Warszawy. Po klęsce dołączył do Kedywu AK, przyjmując pseudonim „Supełek”. Na tajnych regatach żeglarskich na Wiśle w lipcu 1943 r. zdobył pierwsze miejsce w jednej z 3 grup startowych.

1 sierpnia 1944 r. walczył z Kedywem „Kolegium A” w zdobywaniu magazynów SS przy ulicy Stawki. Podczas tej akcji został ciężko ranny i kilka dni później został zamordowany przez Niemców razem ze wszystkimi chorymi i personelem szpitala na Woli.

Urodził się 7.07.1897 r . w Krakowie. Ukończył gimnazjum i Oficerską Szkołę Kawalerii. Przez 6 semestrów studiował prawo i administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wstąpił do armii austriackiej i uczestniczył w I wojnie światowej. Został internowany na Węgrzech , po czym znów walczył na froncie ( włoskim) w 1. Pułku Ułanów Austriackich. Po wojnie powrócił do Krakowa. 22. 11. 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego ( ppor.). Od 1.01. 1919 r. służył w 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, z którym walczył na Śląsku ( 1920 ), Pomorzu, brał udział w ofensywie kijowskiej a także w uroczystości zaślubin Polski z Bałtykiem ( 10.2. 1920).  Po wojnie w latach 1924-29 szkolił szwoleżerów i strzelców konnych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, zaś od 1930 r. do 1924 r. był instruktorem jazdy konnej. W 1936 r. został mianowany na głównego inspektora koni w Tarnopolu.

21. 6. 1924 r. ze względu na doskonałe umiejętności jeździeckie został skierowany na kurs kadry olimpijskiej w Grudziądzu. Wystartował na Olimpiadzie dopiero w 1928 r. w Amsterdamie, gdzie zdobył dwa medale: brązowy w konkursie drużynowym ( partnerzy:  K. Rómmel, J.Trenkwald )  w WKKW  ( 3m. na 14 start. z wynikiem 5067, 92 pkt.) oraz srebrny podczas drużynowego ( partnerzy: C. Gzowski, K. Szosland)  konkursu skoków ( 2m. na 14 start. z wynikiem 8 pkt. ). Indywidualnie zajął 19 miejsce w WKKW ( na 46 zaw. z wynikiem 1822, 50 pkt.), w skokach był 20. ( na 46 zaw. z wynikiem 6pkt). Startował na Mojej Miłej ( WKKW) i Readgleadtcie ( skoki).

Uczestniczył 4- krotnie w Pucharze Narodów, gdzie 2 razy triumfował – w Nowym Jorku (1927) i w Warszawie ( 1928).

Jego kariera sportowa została przerwana ze względu na wypadek jaki odniósł podczas jednego z treningów ( został przygnieciony przez konia, jedynym ratunkiem była operacja podczas której usunięto mu płuco). Po długiej rekonwalescencji powrócił do wyczynowego sportu.

W 1939 r. brał udział w walkach na froncie. Do 1945 r.  był więziony w obozach niemieckich Kaiserslautern, Luckenwalde i Ganshagen. Po wojnie zamieszkał na stałe w USA, gdzie pracował jako trener. Ożenił się z Zofią Brengosz.

Za swoje bohaterskie czyny podczas walk został 3-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Zmarł 12.12.1989 r. w Austin w Teksasie.

Urodził się 1 kwietnia 1911 roku w Zakopanem. Ukończył CIWF w Warszawie, gdzie otrzymał tytuł mgr wychowania fizycznego. Był wówczas narciarzem SN PTT. W latach 30. przeniósł się do Krakowa i przystąpił do sekcji wioślarskiej przy tamtejszym AZS.

Wraz z Rogere Vereyem odniósł wiele sukcesów. Byłi 6-krotnymi mistrzami Polski, a także mistrzami Europy: w 1935 roku zdobyli złoty medal w Berlinie, w 1932 brązowy medal w Belgradzie. Miał także zamiar wziąć udział w zimowych IO w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku, został już zgłoszony do igrzysk, lecz nieszczęśliwy wypadek na nartach, którego konsekwencją były połamane żebra, uniemożliwi wystartowanie w igrzyskach. W 1939 roku, nie znalazłszy jednostki macierzystej powrócił do Krakowa.

Za współprace z AK został aresztowany i osadzony w Montelupich. Uciekł z transportu kolejowego zmierzającego do Oświęcimia. Następnie trafił do oddziałów partyzanckich, po krótkim czasie wyjechał do Warszawy i tam, w 1944 roku w szeregach Armii Krajowej wziął udział w powstaniu jako radiotelegrafista. Po kapitulacji po raz kolejny udało mu się uciec przed obozem jenieckim i trafił do Krakowa. Po zakończeniu wojny aktywnie włączył się w odbudowę kraju.

Był dyrektorem Uzdrowiska Karpacz, w 1948 roku zorganizował narciarskie mistrzostwa Polski we wszystkich konkurencjach. Był również burmistrzem Zakopanego oraz dyrektorem Ośrodka Sportowego w Zakopanem.

Był także taternikiem, ratownikiem, działał społecznie dla wielu organizacji turystycznych i sportowych, m.in. PZN, PKOL, GOPR. Był autorem książek dotyczących narciarstwa i turystyki.

Został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Powstańczym, Krzyżami: Kawalerskim i Komandorskim oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą OOP, a także niebieskim krzyżem Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. W plebiscycie na najlepszego wioślarza podczas obchodów 80-lecia PZTW zajął 6.miejsce. Był żonaty, jego córka podtrzymywała rodzinną tradycję narciarską osiągające wysokie lokaty.

Zmarł 25 października 2004 roku w Zakopanem.

Urodził się  14.8.1897 w Wiedniu. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do armii austriackiej. Podczas służby ukończył Wyższą Szkołę Realną w Wiener Neustadt oraz Szkołę Oficerów Rezerwowych w Holisc. 7.12. 1918 został żołnierzem Wojska Polskiego, gdzie jako dowódca plutonu walczył na froncie wołyńskim ( 1919). Za swoje bohaterskie czyny otrzymał order Virtuti Militari oraz 2- krotnie Krzyż Walecznych. Swoją dalszą edukację kontynuował w Wyższej Szkole Jazdy w Tarnowie. Był głównym instruktorem w Centrum Wyszkolenia Artylerii, a także przygotowywał najlepszych jeźdźców do startu na olimpiadzie. Sam też w 1928 wziął udział w olimpiadzie w Amsterdamie, gdzie zdobył w WKKW wraz z drużyną ( partnerzy: M. Antoniewicz, K. Rómmel) brązowy medal ( 3m na 14 start., z wynikiem 5067,92 pkt.). W konkursie indywidualnym zajął 25 miejsce ( na 46 start., z wynikiem 1645,20 pkt.). Startował na Lwim Pazurze.

7-krotnie wziął udział  w międzynarodowych zawodach. W konkursach o Puchar Narodów triumfował 2- krotnie: w 1931 ( wraz z K. Szoslandem, Z. Rucińskim, J. Sałęgą ) podczas konkursu w Warszawie oraz na zawodach  w Rydze. Zdobył 2 medale Mistrzostw Polski w skokach - srebrny w 1933 ( koń Madzia) oraz brązowy w 1937 ( koń Zwiahel).

W 1939 r. był uczestnikiem kampanii wrześniowej ( zastępca dowódcy 9 psk ). W dniach 3-5.10.1939 r. walczył zaciekle pod Kockiem, za co został zesłany do obozu w Murnau (     odmówił tam przyjęcia obywatelstwa niemieckiego) . Po wyjściu na wolność walczył w II Korpusie Polskim ( 6 ppanc.).

Nie wrócił do kraju. Zamieszkał w Wielkiej Brytanii, gdzie szkolił tamtejszych jeźdźców. Ożenił się z Marią Jadwigą Topór- Jakubowską. Zmarł w Londynie 19. 11. 1956 r. Pośmiertnie został mu przyznany stopień podpułkownika.

Urodził się 20 marca 1907 roku w Warszawie. W 1928 roku zdał maturę, 2 lata później ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy w Modlinie, a następnie ukończył studia w Wyższej Szkole Handlowej. W międzyczasie studiował także na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

Sportem zainteresował się już w latach 20stych. Początkowo trenował w stołecznym klubie Wisła, podczas studiów w warszawskim AZS i WTW.

Zdobył 5 tytułów mistrza Polski: w ósemce, w czwórce ze sternikiem, w czwórce bez sternika oraz w dwójce bez sternika. W krajowych mistrzostwach zdobył także 2 srebrne i 4 brązowe medale. W jego dorobku jest również srebrny medal z mistrzostw Europy w Budapeszcie w dwójce ze sternikiem.

Brał udział w aż 3 olimpiadach: w 1928 roku w Amsterdamie, w 1932 roku w Los Angeles, gdzie zdobył srebrny medal w dwójce ze sternikiem i brązowy medal w czwórce ze sternikiem a także w 1936 roku w Berlinie.

W 1939 roku uczestniczył w kampanii wrześniowej, został wówczas wzięty do niewoli i przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Woldenbergu.

Po wojnie pracował jako ekonomista w Dyrekcji Kolei Państwowych i Centrali Rybnej. W PZTW był działaczem i trenerem. W 1958 roku został sędzią wioślarskim.

Był 2-krotnie żonaty, po tragicznej śmierci pierwszej żony (zmarła na serce w wodach Brdy ujścia) i syna (zginął podczas bombardowania) ożenił się ponownie. Z drugą żoną, Janiną Malinowską miał dwójkę dzieci.

Zmarł 24 lutego 1985 roku w Warszawie.

Ur. 21.02.1891 roku w Grzymaczewie koło Kalisza. W 1911 ukończył Szkołę Handlową w Kaliszu oraz 6 semestrów na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Od 1915 roku był żołnierzem armii rosyjskiej, w listopadzie 1918 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i do 1939 roku służył w 3. szwadronie 2. Pułku Ułanów Grochowskich im. gen J. Dwernickiego. Uczestniczył w kampanii ukraińskiej, walczył na froncie bolszewickim. W tym czasie ukończył Warszawską Szkołę Podchorążych oraz Centrum Szkolenia Podchorążych Kawalerii w Przemyślu zdobywając specjalizację w budowie mostów i dróg. W 1920 roku został mianowany ppor. i rok później zakończył służbę wojskową. Coraz więcej wówczas czasu zaczął poświęca jeździectwu. Pierwszy znaczący sukces Szosland odniósł w 1925 r. podczas konkursu drużynowego w Nicei. Jego partnerami byli ppłk K. Rómmel, rtm. A. Królikiewicz, rtm. H. Dobrzański, por. W. Zgorzelski. W 1925 r. polska drużyna z Szoslandem na czele wygrała Puchar Narodów w Nowym Jorku ( The International Military Trophy ) pokonali Francuzów, Belgów, Kanadyjczyków, Holendrów, Hiszpanów i Amerykanów. Szosland odniósł 9 spektakularnych zwycięstw w konkursach o Puchar Narodów (Nicea (1925, 1928), Nowy Jork ( 1926), Warszawa (1927, 1931, 1933), Ryga (1931, 1932 ), Spa (1935)).

W 1924 r. wystartował  na Olimpiadzie w Paryżu. W WKKW indywidualnie zajął 24 m. ( na 44 start. z wynikiem 964.5 pkt), drużynowo 7 miejsce ( na 10 start. Z wynikiem 3571. 5 pkt, partnerzy: T. Komorowski, K. Rostowo – Suski i K. Rómmel. Dosiadał Helusi). W konkursie skoków był 32 indywidualnie ( 44 zaw) ,zaś  drużynowo ( partnerzy: Z. Dziadulski, A. Królikiewicz, K. Rómmel) zdobył 6 ( 11 zaw). Dosiadał konia Alego.

Największym osiągnięciem Szoslanda było zdobycie na Olimpiadzie w Amsterdamie w 1928r. srebrnego medalu w konkursie skoków druż. Jego towarzyszami byli M. Antoniewicz, K. Gzowski. Startował na koniu Alego. W konkursie indywidualnym zajął 13 m. ( 46 start.) z czasem 1.40,0 i 2 pkt.

Gdy wybuchła II wojna światowa Szosland przebywał w Grudziądzu.

19 marca 1913 roku w Jeziornej koło Warszawy. Wychowany został w duchu tradycji polskiego zapaśnictwa (Pytlasiński, Cygankiewicz). W 1933 roku był mistrzem Polski w wadze półśredniej, w latach 1934, 1936, 1937 zdobył mistrzostwo Polski w wadze lekkiej. W 1936 roku startował na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w stylu klasycznym w wadze piórkowej nie zdobywając medalu. W czasie okupacji niemieckiej był zwolennikiem lewicy i Armii Ludowej, w jej szeregach toczył walki w powstaniu warszawskim. W grupie 50 AL-owców, w widmie zbliżającej się kapitulacji 30 września 1939 roku dostał zadanie przedostania się przez Wisłę na Pragę do stacjonujących oddziałów polskich. Poległ w trakcie akcji trafiony z broni maszynowej w głowę.

Urodził się 2 listopada 1905 roku w Kielcach. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do Korpusu Kadetów w Modlinie i podjął studia Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył z pierwszą lokatą w 1927 roku, a następnie dostał przydział do Pułku Radiotelegraficznego w Benjaminowie pod Zegrzem. Dwa lata później wyjechał do Paryża, gdzie studiował w Wyższej Szkole Elektrotechnicznej. W 1930 roku wrócił do kraju i ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, pracując jednocześnie w Biurze Badań Technicznych Wojsk Łączności. W przerwach między pracą i nauką uprawiał szermierkę w barwach Legii, potem Warszawianki. Był 2-krotnym mistrzem Polski, w 1932 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles zdobył brązowy medal w walce szablą. W 1936 roku startował także na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie, gdzie zajął 4 miejsce.

Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku zajmował się łącznością w Dowództwie Obrony Warszawy, za co odznaczony został Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji trafił do oflagu w Murnau, gdzie prowadził szkolenia z podstaw radiotechniki a także w konspiracji skonstruował odbiornik radiowy, który służył jeńcom obozu aż do chwili wyzwolenia obozu przez aliantów.

Po wojnie, jako prof. dr hab. wykładał na Politechnice Wrocławskiej i przy tamtejszym AZS założył sekcję szermierczą. W 1950 został mistrzem Polski w szabli.

Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa zarządu Okręgowe Związku Szermierczego, był także sędzią międzynarodowym. W 1985 roku otrzymał medal „Kalos Kaghatos”.

Zmarł 25 grudnia 1993 roku we Wrocławiu.

Urodził się 28 grudnia 1902 roku w Warszawie. Jeszcze w gimnazjum, w wieku 19 lat pojawił się na Dynasach – mekki stołecznego kolarstwa. Szybko, w 1922 roku przeszedł do klasy drugiej i wygrał w niej wszystkie wyścigi, awansując do ekstraklasy. W 1923 roku był mistrzem Polski w sprincie, następnie został mistrzem Warszawy, triumfował w wyścigu o naramiennik WTC oraz w tzw. wyścigu zamknięcia sezonu. Liczne zwycięstwa i nagrody zdobył podczas wyścigów w Oslo, we Francji oraz w Afryce, za co otrzymał Wielką Nagrodę Oranu. 26 lipca 1924 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu zdobył srebrny medal w turnieju drużynowym. Rok później zakończył karierę sportową i podjął prace jako kierownik działu sprzedaży w firmie Chrysler w Warszawie.

Po wybuchu II Wojny Światowej został zadanie wyprowadzenia ze stolicy kilku samochodów. Po udanej akcji wrócił do Warszawy. Gdy rozpoczęła się okupacja niemiecka zajmował się handlem dorywczym i został przypadkowo aresztowany, mając przy sobie prasę podziemną. Był przesłuchiwany na Pawiaku, a następnie wysłany z wielkim transportem więźniów do Palmir, gdzie w nocy z 20 na 21 czerwca 1940 roku został rozstrzelany.

Podczas II wojny światowej zamieszkał we Lwowie, gdzie był trenerem klubu „Piszczewik” pod okupacją radziecką. Po wkroczeniu Niemców został umieszczony w getcie, gdzie, między 15 a 20 grudnia 1941 r. został zastrzelony przez pijanego gestapowca.

Urodził się 25 maja 1895 roku w Przemyślu. W 1915 roku ukończył Akademię Wojskową w Wiener- Neustadt.

Podczas I Wojny Światowej walczył na froncie włoskim w armii austryjackiej. W latach 1918-1920 brał udział w nieustających walkach, m.in. o Lwów i Cieszyn Śląski. Został odznaczony Krzyżem Karola i Krzyżem Zasługi. Następnie został skierowany do żandarmerii polowej, gdzie do lat 30. pełnił służbę jako oficer śledczy.

Był zawodnikiem krakowskiego AZS, Legii Warszawy i Warszawianki. Zdobył 13 tytułów mistrza Polski: 6 we florecie, 5 w szabli i 2 w szpadzie. Był drużynowym mistrzem Polski w szabli, 2-krotnym brązowym medalistą mistrzostw Europy w szabli drużynowej. Był 3-krotnym olimpijczykiem:  w 1928 roku w Amsterdamie oraz w 1932 roku w Los Angeles zdobył brązowe medale w szabli drużynowej. Brał także udział w olimpiadzie w Berlinie w 1939 roku.

Był wszechstronnym działaczem sportowym, w latach 1935-1936 był członkiem zarządu PKOI i Polskiego Związku Szermierczego.

W 1939 roku był uczestnikiem kampanii wrześniowej, działał wówczas w Ośrodku Zaopatrzeniowym Broni Pancernej. Zajmował się m.in. organizowaniem wojska we Francji i Anglii.

Do 1943 roku był szefem Samodzielnej Brygady Kadrowej Strzelców, w 1945 roku został szefem Samodzielnej Brygady Szkoleniowej Dowództwa Jednostek Wojskowych w Wielkiej Brytanii i kierował Referatem Transportu 1. Korpusu Polskiego w Anglii. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był trenerem i wykładowcą szermierki na Uniwersytecie w Edynburgu. W 1986 roku, w wieku 91 lat, został aresztowany do stopnia płk. w korpusie broni pancernej. był 2-krotnie żonaty, miał 3 dzieci.

Zmarł w 1994 roku w Edynburgu.

Urodził się 21 lipca 1895 roku we Lwowie. Tam też uczęszczał do szkoły powszechnej. W 1908 roku rozpoczął naukę w Akademii Szermierczej. W 1914 roku zdał maturę i wstąpił do Legionów Polskich. W latach 1914-1916 walczył na froncie w 1. Pułku Artylerii.

W 1923 roku zdobył tytuł mgr ekonomii w Akademii Handlowej oraz tytuł mgr a następnie dr prawa kończąc Wydział Prawa UJ. Po studiach pracował w bankowości.

Reprezentował barwy Krakowskiego Klubu Szermierczego Katowice. 46-ktornie reprezentował barwy narodowe: 38 razy w szabli, 5 we florecie, 3 w szpadzie. Był 4-krotnym mistrzem i raz wicemistrzem Polski w szabli, zdobył także 3 tytuły mistrzowskie we florecie. W 1930 roku zdobył brązowy medal w drużynowym turnieju szabli w mistrzostwach Europy.

Był 4-krotnym olimpijczykiem: w 1924 roku w Paryżu, w 1928 roku w Amsterdamie, w 1932 roku w Los Angeles i w 1936 roku w Berlinie. Z igrzysk w Amsterdamie i Los Angeles przywiózł 2 brązowe medale. Igrzyska w Berlinie były zakończeniem jego kariery szermierczej. W okresie międzywojennym aktywnie działał w organizacji sportu szermierczego w Polsce, m.in. reaktywował sekcję szermierczą AZS Kraków. Był także prezesem Polskiego Związku Szermierczego, jego kapitanem sportowym. Jako pierwszy w Polsce wraz z K. Laskowskim i L. Lubicz-Nyczem otrzymał dyplom fechtmistrza-amatora. W latach 1923-1973 pełnił funkcję sędziego związkowego w szermierce, jednocześnie w 1930-1960 był sędzią międzynarodowym.

W czasie okupacji niemieckiej wraz córkami walczył w Powstaniu Warszawskim przyjmując pseudonim „Gil”.

Po zakończeniu wojny aktywnie włączył się w odbudowę sportu polskiego. Był jedną z osób, które reaktywowały Polski Związek Szermierczy. Od 1945 roku pełnił funkcję I wiceprezesa PZS. W latach 1968-1980 był wiceprezesem Pomorskiego Okręgowego Związku Szermierczego. W międzyczasie był trenerem w klubach sportowych Budowlani, AZS Kraków i Gwieździe Bydgoszcz.

Opublikował także dwie ksiązki, w których zawarł swoje wspomnienia: „Na planszach czterech olimpiad” oraz „Na białą broń”.

Był 2-krotnie żonaty.

Odznaczony został m.in. Krzyżem Komandorskim OOP oraz Węgierskim Krzyżem Zasługi. W 1988 roku był laureatem nagrody im, Janusza Kusocińskiego, rok później otrzymał medal Kalos Kagathos.

Zmarł 6 marca 1990 roku w Bydgoszczy.

Od 1922 r. należał do sekcji szermierczej AZS w Krakowie. Dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1924 i 28) oraz wicemistrza (1925 i 26) w szpadzie. W mistrzostwach Polski w szabli zajął zaś II miejsce w 1925 i trzykrotnie IV miejsce w latach 1924, 26 i 27. Uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 r., gdzie w drużynie z T. Friedrichem, K. Laskowskim, A. Papeém, W. Segdą i J. Zabielskim zdobył brązowy medal dla Polski. Wtedy też ukończył swoją karierę sportową.

Jako porucznik rezerwy w 1939 r. walczył w służbie KOP. Jego los nie jest znany. Przypuszcza się, że po klęsce kampanii wrześniowej usiłował się przedrzeć na Węgry, lecz zginął podczas tej próby.

Jeszcze w gimnazjum należał do warszawskiego klubu Sokół, gdzie ćwiczył lekkoatletykę. Potem należał do klubów Polonii (1928-34 i 38) oraz Legii (1935-37). W 1929 r. został mistrzem Polski w sztafecie klubowej 4x400 m. w zespole z Cejzikiem, Nowakowskim i Meyro. W latach od 1930 do 1939 (prócz 1934 r.) był mistrzem Polski w biegu na 400 m., i mógł się pochwalić pięcioma medalami polskich mistrzostw. Miał wystąpić w reprezentacji Polski na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w sztafecie 4x400 m, lecz zespół odpadł w przedbiegach z czasem 3:17,6. Jego rekordy życiowe to 1:55,5 na 800 m. (1935 r.) oraz 55,6 na 400 m. przez płotki.

W 1939 r. walczył pod Kutnem i Kockiem, a następnie podjął się przedarcia do Francji. Tam dołączył do Brygady Strzelców Karpackich. Podczas walk pod Tobrukiem otrzymał Krzyż Walecznych i stopień kapitana, walczył też pod Monte Cassino. Zginął 5.VIII.1944 r. podczas walk o Ankonę – pośmiertnie został odznaczony krzyżem Virtuti Militari, po raz drugi Krzyżem Walecznych, Krzyżem Monte Cassino oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi z mieczami.

Urodził się 26 października 1892 roku w Krakowie. Ukończył tam szkołę podstawową i gimnazjum. Po odbyciu praktyki ślusarskich założył własny zakład mechaniczny. W kwietniu 1914 roku wyjechał do Szkoły Technicznej w Ilmenau w Turyngii i tam doskonalił się zawodowo. W lipcu, na okres ferii letnich, wyjechał do brata do Paryża i tam zastał go początek I wojny światowej. Ze względu na to, że był austriackim poddanym, został internowany do Francji do Rouen. W 1916 roku uciekł do Szwajcarii i pod przybranym nazwiskiem Jan Buszek pracował w fabryce broni i amunicji. W 1919 roku wrócił do kraju i ponownie rozpoczął działalność swojego zakładu mechanicznego, który w czasie wojny został zamknięty. W 1920 roku wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, gdzie odbywał służbę do czasu zawarcia pokoju z Rosją Sowiecką.

Wówczas obudziło się silne zainteresowanie rowerem. 15 sierpnia 1919 roku w Krakowie uczestniczył w zjeździe działaczy mającym na celu zorganizowanie centralnych władz kolarskich. Wziął udział wówczas w Biegu nowicjuszy i Biegu otwarcia, w których zwyciężył. Był to początek jego kariery sportowej trwającej do 1929 roku. Przez dwa pierwsze lata reprezentował barwy Krakowskiego Klubu Cyklistów i Motorzystów, w 1921 roku przeszedł do Cracovii. W tym czasie przypadkowo postrzelił się z austriackiego rewolweru, lecz nie przerwał swojej kariery i z kulą w kolanie jeździł na rowerze na końca życia. Jednakże swoją pasję sportową nie ograniczył tylko do jednej specjalizacji. Jak większość sportowców w tym czasie, był zawodnikiem wszechstronnym. Na „drogowych” mistrzostwach Polski zajął wysokie miejsca: 3. w 1922 roku oraz 4. w 1923 roku. Jednakże szczególnie upodobał sobie walkę na torze. W sprincie, w krajowych rywalizacjach zajmował najlepsze miejsca: 3. w 1922 roku, 1. w 1924 roku, 1. w 1925 roku, 1. w 1926 roku oraz 2. w 1927 roku. Dla osoby z Krakowa zdobycie pierwszych lokat było nie lada wyczynem. W Krakowie nadal jeżdżono na torze ziemnym, który był trudniejszy i wolniejszy, natomiast w Warszawie i Łodzi powstały już dużo lepsze tory betonowe. Dlatego też Łazarski postanowił spróbować swoich sił na Dynasach. W 1923 roku na torowych mistrzostwach świata w Zurychu, gdzie Polacy po raz pierwszy wystartowali, zakontraktowano przyjazd zagranicznych zawodników do Warszawy. Doszło do ogólnopolskiej mobilizacji, wówczas Łazarski po raz pierwszy mógł pokazać swój talent w stolicy. Pokonał Francuzów, którzy doceniwszy go, zaproponowali szkolenie w Paryżu. Wraz z Sukiennikiem, Garleyem i Langem skorzystał z zaproszenia. W 1924 roku wygrał mistrzostwo Polski. W tym samym roku zdobył srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu. W latach 1924-1926 startował na mistrzostwach świata w sprincie, lecz odpadł w eliminacjach. W 1929 roku zakończył karierę sportową, lecz nadal działał dla SKS Cracovii, jako członek Rady Seniorów klubu.

W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK. Potem, przez 8 miesięcy był więziony przez gestapo.

Po zakończeniu wojny nadal prowadził zakład mechaniczno- ślusarski. Był 2-krotnie żonaty.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, był zasłużonym Działaczem Kultury Fizycznej.

Zmarł 11 sierpnia 1968 roku w Krakowie.

Urodził się 20 sierpnia 1899 roku w Brzesku. Ukończył gimnazjum w Nowym Sączu, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości, będąc wówczas na urlopie wojskowym – walczył w 6. Pułku Piechoty Legionów. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, został przydzielony do 1. Pułku Artylerii Górskiej. Rok później został mianowany podchorążym i wyruszył na front. Brał udział w walkach pozycyjnych w bitwie nad Berezyną, ofensywie kijowskiej, w odwrocie spod Kijowa i kolejnej ofensywie od Kocka, przez Siedlce, Białystok i Grodno. Pełnił funkcje oficerskie, działał w wywiadzie, był dowódcą plutonu.

Za walki pod Kijowem i Brześciem Litewskim otrzymał Krzyż Virtuti Militari V i IV kl. oraz Krzyż Walecznych. W pierwszych latach niepodległości zaczął studiować na Wydziale Rolniczo-Leśniczym Politechniki Lwowskiej w Dublanach., ale po śmierci ojca przerwał studia i ponownie rozpoczął służbę wojskową. W latach 1920-1921 ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. 1 922 został awansowany do stopnia ppor., a rok później do stopnia do stopnia por. Studiując zaczął zagłębiać tajniki wychowania fizycznego w poznańskiej CWSGiS. Ukończył tam 3-miesięczny kurs gimnastyczno-sportowy, 9-miesięczny kurs wychowania fizycznego oraz 10-miesięczny kurs szermierczy. W 1927 roku rozpoczął pracę jako instruktor w Ośrodku Wychowania Fizycznego w Wilnie. Prowadził tam wszechstronne szkolenia,, wspierał działalność WKS Pogoń oraz pełnił funkcję instruktora i kierownika sekcji szermierczej. W 1928 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i skierowany do poznańskiej CWSGiS, gdzie został instruktorem szermierki i narciarstwa. Rok Później przeniesiony został do CIWF w Warszawie. Początkowo pełnił funkcję dowódcy kompanii podoficerskiej, a od 1930 roku, kiedy został awansowany do stopnia kapitana został dowódcą kompanii oficerskiej. Tu także prowadził wykłady i zajęcia praktyczne z szermierki i narciarstwa. 11 maja 1933 został przeniesiony do 14. Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu, gdzie objął stanowisko dowódcy baterii. 19 marca 1937 roku otrzymał stopień mjr.

Szermierkę wyczynowo zaczął uprawiać od 1925 roku, reprezentując barwy: AZS Warszawa, Legii Warszawa i AZS Poznań.

Pierwszy sukces to 4. miejsce we florecie podczas mistrzostw Polski w 1927, oraz zwycięstwo w szabli podczas mistrzostw WP w 1928 roku. Tytuły mistrzowskie wywalczył w 1931 i 1934 roku, reprezentując wówczas barwy narodowe. W latach 1929-1934 4-krotnie brał udział w mistrzostwach Europy, zdobywając w turnieju drużynowym 2 brązowe medale. W 1932 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles zdobył brązowy medal w pojedynku drużynowym. Ostatni znaczący sukces zanotował w 1936 zajmując 3. miejsce.

Jako jeden z pierwszych (wraz z K. Laskowskim i A. Papeem) otrzymał tytuł fechtmistrza amatora. Był także sędzią międzynarodowym. Duże zasługi miał także w rozwoju i popularyzacji narciarstwa. Był instruktorem i autorem podręczników dotyczących jazdy na nartach oraz członkiem PZN.

We wrześniu 1939 roku dowodził 2. dywizjonem 14. Pułkiem Artylerii Lekkiej, wchodzącym w skład 14. Dywizji Piechoty Armii „Poznań”. Brał udział w walkach nad Bzurą.

Zginął 22 września 1939 roku we wsi Buraków. W 1940 roku jego zwłoki ekshumowano i 19 marca złożono na cmentarzu komunalnym na Powązkach.

Pośmiertnie został awansowany do stopnia ppłk. artylerii WP.

Był lekkoatletą w klubie sportowym Warszawianka w latach 1924-39, ćwicząc się m.in. jako skoczek, oszczepnik czy wieloboista. Z powodu kontuzji zajął jedynie VII miejsce na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 r. w rzucie oszczepem, osiągając wynik 66,39 m. Natomiast na Akademickich Mistrzostwach Świata w Budapeszcie w roku 1935 zdobył srebrny medal w oszczepie (65,23 m.) oraz pięcioboju (3417 pkt). Pięciokrotnie bił rekordy Polski – jego sukces w oszczepie z wynikiem 73,27 z roku 1936 został pobity dopiero w roku 1953. 10-krotnie zdobywał medale mistrzostw Polski, z czego 2 złote i 4 srebrne. W 1937 r. został zmuszony do zakończenia kariery sportowej wskutek przewlekłej choroby ucha.

W 1939 r. został dowódcą plutonu 35 pp. jako ppor. rez. piech. Został wzięty do niewoli pod Brześciem, lecz zdołał zbiec i przedostać się do Warszawy. Tam prowadził zakład fotograficzny, pracując jednocześnie jako wykładowca tajnego CIWFu, formalnie zaś – jako nauczyciel w Prywatnej Szkole Powszechnej Męskiej im. M. Reja. Po śmierci brata Józefa w styczniu 1944 r. przyłączył się do AK, przyjmując pseudonim „Brok”. W powstaniu warszawskim pełnił funkcję oficera łącznikowego Sztabu Komendy Obszaru Warszawa, wykorzystując zdolności fotograficzne do utrwalania przebiegu powstania; jego fotografie stanowią nieocenione źródło wiedzy na ten temat, w licznie kilku setek. Od 30.VIII.1944 r. dowodził 2 plutonem Kompanii Ochrony Sztabu Obszaru Warszawa AK, tzw. Koszty. Zginął pod bombardowaniem przy ulicy Marszałkowskiej 129 25.IX.1944 r.

Urodzony 7 listopada 1899 roku w Tricku na Syberii w patriotycznej polskiej rodzinie. Naukę rozpoczął w Tricku i Witebsku, a po powrocie rodziców do kraju, kontynuował naukę najpierw w rosyjskim gimnazjum rządowym, a następnie w warszawskiej Szkole Ziemi Mazowieckiej. Tam założył drużynę harcerską i organizował szkolenia harcersko-wojskowe w obchodzeniu się bronią. Wstąpił wówczas do VI Gniazda Sokoła na Pradze a następnie przystąpił do Warszawskiego Koła Sportowego, gdzie rozpoczął uprawianie szermierki, boksu i lekkoatletyki. W Sokole skończył kurs I kurs przodowników i stoczył pierwszą pokazową walkę bokserską. W listopadzie 1918 roku wziął udział w rozbrajaniu wojsk niemieckich w Warszawie i wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie, gdzie 1 lipca 1919 roku otrzymał pierwszy stopień oficerski. W 1920 roku walczył na froncie jako dowódcza plutonu w 14. Pułku Piechoty oraz 44. Pułku Strzelców Kresowych, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych.

W1921 roku zdał maturę

Urodzony 16 marca 1897 roku w Warszawie. W szkole podstawowej uczestniczył w tajnych kursach samokształcących i zajęciach paramilitarnych.

Legionista (1915-1917), wstąpił do Wojska Polskiego (1 listopada 1918) pełniąc służbę w adiunkturze Komendy w Warszawie, następnie w 11. Pułku Ułanów uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 został zwolniony do rezerwy.

Przez cały okres międzywojenny prowadził zakład garbarski swojego ojca. Wówczas zainteresował się jazdą na rowerze. W latach 1921- 1928 startował w barwach WTC, 2 kolejne lata w barwach Legii. W latach 30. 15 z 21 rekordów należało do niego. Startował niemal we wszystkich konkurencjach: długodystansowych, sprinterskich, stayerowskich (był arcymistrzem wraz z prowadzącym na motorze Stefanem Jankowskim- pojedynczo, parami, drużynowo, na szosie). W 1921 zwyciężył pierwsze mistrzostwa Polski, w 1925 zwyciężył pierwszy wieloetapowy wyścig Dookoła Województwa Warszawskiego. Największe sukcesy bił na torze: w 1921 – 2., w 1923 – 3. 2-krotnie (1925, 1928) sięgnął po nieoficjalne rekordy świata w wyścigu drużynowym na 4000m. W tej konkurencji startował na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 w Paryżu, gdzie udało mu się dotrzeć do ćwierćfinału z najlepszym czasem, choć ostatecznie został pokonany przez Holendrów zdobywając srebrny medal. Po olimpiadzie skoncentrował się na motorach. Po raz ostatni wystąpił w 1937 roku w pojedynku dla weteranów podczas zamknięcia Dynasów.

Działał społecznie w ruchu sportowym  Legii i w Zrzeszeniu Hodowli Gołębi Pocztowych. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie i brał udział w konspiracyjnych spotkaniach działaczy WTC. Po wojnie prowadził zakład garbarski i zajmował się szkoleniem psów myśliwskich.

Zmarł 11 sierpnia 1972 roku w Warszawie.

Urodziła się 15 sierpnia 1913 roku w Łodzi.

Już w gimnazjum, za sprawą swojego nauczyciela wf, Ludwika Szumlewskiego, znanego radiowca i komentatora sportowego PR, zainteresowała się sportem. Grała wówczas w siatkówkę, koszykówkę i piłkę ręczną. Za namową brata będącego w sekcji lekkoatletycznej ŁKS i dzięki sukcesom Konopackiej w Amsterdamie, zainteresowała się lekkoatletyką.

W wieku 17 lat została mistrzynią Polski w skoku w dal. W latach 1927-1946 reprezentowała barwy Łodzi i Warszawy.

W czasie swojej kariery sportowej: 7-krotnie reprezentowała Polskę w rzucie oszczepem w zawodach międzypaństwowych, była 7-krotną rekordzistką Polski w rzucie oszczepem i 14-krotną mistrzynią kraju: w skoku w dal w 1930 roku; w rzucie oszczepem w latach 1931, 1935, 1936, 1939, 1946; w 3-boju w latach 1931, 1934-1936; oraz w 5-boju w latach 1934-1936. Zdobyła także 8-krotnie tytuły wicemistrzyni Polski. W 1934 roku była finalistką IV Kobiecych Igrzysk Światowych w Londynie. W 1936 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie zdobyła brązowy medal w rzucie oszczepem. Reprezentowała także barwy narodowe w siatkówce, koszykówce. Grając w ŁKS 3-krotnie zdobyła tytuł mistrza Polski w piłce ręcznej.

Rekordy życiowe: skok w dal – 5,19 (10.05.1931, Łódź), rzut oszczepem – 44,03 (26.07.1936, Czeladź), 3-bój – 206 pkt. (22.02.1935, Lwów), 5-bój N – 283 pkt. (01.09.1935, Łódź), 5-bój S – 3047,36 pkt. (06.07,1930, Łódź).

Od 1937 roku zamieszkała w Warszawa. Podczas okupacji niemieckiej brała czynny udział w ruchu oporu. W jej mieszkaniu gromadzili się bezdomni i głodujący Polacy i Żydzi.

Po zakończeniu wojny wróciła do lekkoatletyki i zdobyła ostatnie tytuły mistrzyni Polski.

W 1946 roku na mistrzostwach Europy w Oslo zajęła 6.miejsce w rzucie oszczepem, kończąc w ten sposób swoja karierę.

Aktywnie działała w centralnych instytucjach sportowych, była organizatorem Klubu Olimpijczyków PKOL i Towarzystwa Olimpijczyków Polskich.

Była laureatką nagrody im, Janusza Kusocińskiego, została również odznaczona Medalem Kalos Kagathos, także jako pierwsza z Polaków została odznaczona brązowym medalem Orderu Olimpijskiego za zasługi w rozwoju idei olimpijskiej. W 2003 roku otwarto w Spole Park Pokoleń Mistrzów Sportu im. Marii Kwaśniewskiej Maleszewskiej.

Zmarła 17 października 2007 roku w Warszawie.

W następnym roku Kusociński dostał się pod opiekę estońskiego trenera Aleksandra Klumberga, zdeterminowany, aby osiągać coraz lepsze wyniki w tej właśnie kategorii sportowej. Na ten czas datuje się początki konkurencji „Kusego” z Stanisławem Petkiewiczem, która to konkurencja i niechęć pozostała między nimi na całe lata, motywując zresztą obu do tym usilniejszego treningu. Kusociński wó1)czas rozpoczął też studia na CIWF. Nie zdążył się zakwalifikować na igrzyska olimpijskie w Amsterdamie w 1928 roku, poświęcając od tamtej chwili czas na doskonalenie się. W jednym roku 1931 wykonał 43 starty, zdobył Wielką Honorową Nagrodę Sportową, a do 1932 pobił dwa rekordy świata w biegu na 3000 metrów oraz na 4 mile. 24-krotny rekordzista Polski na wielu różnych dystansach, największy swój triumf odniósł jednak na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, 31.VIII.1932 roku, gdzie zdobył złoty medal w biegu na 10 000 metrów, zdobywając pierwszy złoty medal olimpijski dla Polski. Dwa lata później, w roku 1934 został również wicemistrzem Europy w biegu na 5000 metrów.

Po urazie kolana musiał jednak wycofać się na pewien czas z zawodów. W 1936 przeszedł zabieg usunięcia łękotki, wykorzystując okres rekonwalescencji na zdanie matury i ukończenie studiów (1938). Był wtedy kierownikiem sekcji lekkoatletyki kobiet Warszawianki, prowadził kursy trenerskie i był przez krótki czas naczelnym redaktorem „Kuriera Sportowego”. W 1938 uczestniczył w mistrzostwach Polski i zdobył pozycję wicemistrza.

W 1939 roku brał udział w kampanii wrześniowej i walczył w obronie Warszawy. Dwukrotnie ranny, otrzymał odznaczenie Krzyż Walecznych. Po klęsce dążył do pracy w konspiracji i został zaprzysiężony w organizacji „Wilki” w grudniu 1939 roku. Po wejściu do organizacji konspiracyjnej otrzymał pseudonim „Prawdzic” i działał w komórce wywiadu w okręgu OOW w Warszawie. 28.III.1940 r. został aresztowany i spędził 3 miesiące w więzeniach, m.in. na Szucha i w Pawiaku. Nie wydał nikogo ze swojej siatki, został zamordowany w Palmirach 20 lub 21.VI.1940 r.

Był autorem licznych książek i publikacji ( min. Jeździec i koń w terenie i w skoku, Olimpijska szarża ). W 1939r. został uczestnikiem kampanii wrześniowej. Po wojnie pracował jako trener i organizator sportu jeździeckiego w Polsce.

Zagrał  w filmie ,, Popioły” ( jeździec w scenach batalistycznych), gdzie uległ wypadkowi. Zmarł 4.05. 1966 r. w Konstancinie k/ Warszawy.

Za swoje zasługi został odznaczony min. Orderem Virtuti Militari V kl. Gwiazdą Rumunii, szwedzkim Krzyżem Niepodległości, Honorową i Wielką Złotą Odznaką Jeździecką. Ponadto otrzymał tytuł Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej.

Żonaty z Tomisławą Lilienstern.

Przebieg kariery sportowej:

Zadebiutował w 1920 r. podczas Wielkiego Konkursu Myśliwskiego o Nagrodę Naczelnego Wodza w Warszawie, gdzie zdobył 2 miejsce.

W latach 1920 – 26 wystartował w 94 zawodach jeździeckich, w których zajął 24 razy pierwsze miejsce. W 1927 zdobył Puchar Narodów wraz z S. Starnawskim i K. Szoslandem. W 1931 był trzeci (brązowy medal) na mistrzostwach Polski w skokach przez przeszkody, a w 1932 został mistrzem Polski w WKKW

Największym sukcesem Królikiewicza było zdobycie brązowego medalu w konkurencji skoków przez przeszkody ind. na Olimpiadzie w Paryżu 1924r. ( 3 m. na 43 start. z wynikiem 10 pkt.). Drużynowo zajął 6 miejsce na 11 startujących z wynikiem 58.5 pkt. Jego partnerami w zespole byli: Z. Dziadulski, K. Rómmel i K. Szosland.

Jego podstawowymi końmi były Picador i Jasiek.

Urodzona 26 lutego 1900 roku w Rawie Mazowieckiej. W 1908 roku wraz z rodzicami przeniosła się do Warszawy i wówczas zaczęła interesować się sportem. Po ukończeniu gimnazjum wstąpiła na Wydział Filologiczny UW i znalazła się w AZS. Uprawiała różne sporty (pływanie, tenis, koszykówkę), uwielbiała narciarstwo ( nosiła przydomek „Czerebieta”- od czerwonej kobiety, ponieważ jeździła w czerwonym swetrze i berecie).za namową Haliny Wojnarowskie, z którą studiowała, znalazła się w sekcji lekkoatletycznej AZS. Próbowała sił w biegach, pchnięciu kulą, rzutach dyskiem i oszczepem. Za namową selekcjonera została przy dysku.

W 1926 pobiła rekord świata rzucając dyskiem na 34,15, w II Igrzyskach Kobiecych w Goteborgu rzucała 37,71, w Amsterdamie już 39,02 zdyby. na szczycie utrzymała się do 1930 roku.

Miała talent poetycki, w latach 1926-1929 jej wiersze były publikowane na łamach „Skamandra” i „Wiadomości”. W 1929 wydała zbiór opowiadań pt. „Któregoś dnia”.

W 1929 roku wyszła za mąż za płk. Ignacego Matuszewskiego, naczelnego redaktora rządowej „Gazety Polskiej”.

W ciągu swojej kariery sportowej była: 7-krotną rekordzistką świata w rzucie dyskiem i pchnięciu kulą; 5-krotną reprezentantką Polski w meczach międzypaństwowych; 56-krotną rekordzistką Polski w rzucie dyskiem i oszczepem, pchnięciu kulą, 3-boju, 5-boju i sztafetach;26-krotną mistrzynią kraju w pchnięciu kulą.

Za całokształt sukcesów otrzymała: Wielką Honorową Nagrodę Sportową PUWF i PW (1927-1928) i dwukrotnie wygrała plebiscyt  czytelników „PS” (1927,1928). Po zakończeniu kariery lekkoatletycznej grała zawodniczo w tenisa. W latach 30-tych włączyła się do działalności na rzecz sportu kobiet w organizacjach międzynarodowych i krajowych.

Po wybuchu II Wojny Światowej jako kierowca wzięła udział w ewakuacji złota Banku Polskiego poza granie, akcja zakończyła się sukcesem. Po kapitulacji Francji, wraz z mężem musiała uciekać z kraju, na granicy hiszpańskiej została aresztowana. We wrześniu 1941 roku, po interwencji Ignacego Paderewskiego dotarli do Nowego Yorku.

Po śmierci Matuszewskiego (1946) wyszła za mąż za Jerzego Szczerbińskiego. Następnie przeniosła się na Florydę i tam rozwinęła swój talent malarski, używając pseudonimu Helen George).

W 50.rocznicę zdobycia medalu dostała Srebrną Odznakę Zasługi PRL.

Urodził się 15 stycznia 1908 roku w Warszawie. Tam ukończył gimnazjum i w 1926 roku rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Przerwał jednak naukę i zaczął pracować w rodzinnej wytwórni cukrów i czekolady. Następnie, w 1930 roku odbył roczną służbę wojskową w 75 pułku piechoty w Grodnie. Sportem interesował się już od najmłodszych lat. W gimnazjum osiągał zaskakujące wyniki w biegu na 400 m, nawet w granicach 47 sekund. Jednakże zdecydowanie preferował sporty zespołowe i w 1926 roku trafił do sekcji wioślarskiej. Reprezentując barwy warszawskiego AZS i WTW w latach 1932-1938 12-krotnie został mistrzem Polski. Nie udało mu się zakwalifikować na igrzyska olimpijskie w Amsterdamie, jednakże brał udział w dwóch następnych igrzyskach. Podczas mistrzostw Europy w latach 1933-1935 3-krotnie reprezentował Polskę. W 1935 roku na mistrzostwach w Berlinie wraz z Ryszardem Borzechowskim zajął 5 miejsce w dwójce ze sternikiem. Jednakże jego karierę przerwała II wojna światowa. Podczas kampanii wrześniowej, służąc w 44 pułku piechoty brał udział w walkach pod Chełmem, Zamościem, Tarnawatką. Po wojnie aktywnie pomagał przy reaktywacji polskiego wioślarstwa. był trenerem WTW, Związkowego Klubu Sportowego „Budowlani” BKS „Skra”, a także przez rok trenował kadrę narodową. Zajmował się także organizowaniem nowych klubów i sekcji wioślarskich w różnych miasta, m.in. w Ełku, Gołdapi, Olecku, Łomży. Był wykładowcą na AWF Warszawa, współzałożycielem a potem prezesem PZTW. Na igrzyskach olimpijskich w Monachium i Montrealu był sędzią międzynarodowym, w tym czasie zajmował się także produkcją wioseł. W 1967 roku został uznany za zasłużonego działacz kultury fizycznej, w 1977 roku odznaczono go Krzyżem Kawalerskim a w 1984 roku Krzyżem Oficerskim OOP. Dwukrotnie dostał także medal „Za Zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego”.

Był żonaty, miał dwoje dzieci.

Zmarł 7 września 1992 roku w Warszawie.

Urodził się 21 maja 1902 roku w Husiatynie na Podolu. Uczęszczał do gimnazjum w Kołomyi, świadectwo dojrzałości otrzymał w 1921 roku w gimnazjum w Stanisławowie. Był członkiem POW, uczestniczył w walkach z Ukraińcami na Pokuciu. W 1919 roku dostał się jako ochotnik 6. Pułku Ułanów do podchorążówki w Warszawie. Rok później rozpoczął naukę w szkole w Przemyślu. Już w listopadzie tego samego roku, już jako ppor. w składzie 18. Pułku Ułanów Pomorskich przebywał na froncie do maja 1921 roku. Pełnił służbę w warunkach pokojowych- w 1925 roku w randzie por. w 26. Pułku Ułanów został przydzielony do szwadrony KOP w Baranowiczach, 2 lata później do 110. Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie. W 1931 roku ukończył Wyższy Kurs Instruktorów Jazdy Konnej i przez 7 lat był instruktorem jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Nie tylko kształcił innych, także sam uczył się, trenował i startował w zawodach. 14 sierpnia 1936 roku na igrzyskach w Berlinie brał udział WKKW drużynowo, z którego wycofanie się lub nieukończenie konkurencji przez jednego zawodnika dyskwalifikowało całą drużynę. Faworytami byli oficerowie Wermachtu. Najtrudniejszy okazał się kros – wszyscy jeźdźcy pospadali z rumków, zawodnicy i konie mieli połamane kończyny, Polacy kilkakrotnie leżeli w błocie, mieli punkty karne za przekroczenie czasu. Kawecki spadając z konia nadwyrężył sobie żebro, lecz półprzytomny i zakrwawiony wsiadł na konia i dotarł do mety. Jego koń Bambino, miał pokaleczone nogi. W tej konkurencji zajęli 25. miejsce. Po 3-dniowych zawodach Polacy uplasowali się na 2 miejscu i zdobyli srebrne medale, co wywołało protest Czechosłowaków i po 5 zabrano polskiej drużynie medale. Jednakże 2 grudnia 1936 roku podczas Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej w Paryżu medal wróciły do Polaków. w konkursach o Puchar Narodów już nie startował. Służbę wojskową odbywał jako rotmistrz w 7. Pułku Strzelców Konnych w Biedrusku pod Poznaniem. We wrześniu 1939 roku najprawdopodobniej był zastępcą dowódcy szwadronu w Ośrodku Zapasowym Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w Kraśniku. Przypuszcza się, że Szwadron Pionierów, którym dowodził Kawecki zagubił się w wojennych zmaganiach i został oderwany od macierzystej Wielkopolskiej Brygady Kawalerii.

Nazwisko Kaweckiego znajduje się na liście NKWD , zgodnie z którą, przewieziono go z Kozielska do Lasku Katyńskiego i tam zamordowano w kwietniu 1940 roku.

Podczas wojny przebywał w Warszawie. Aresztowany w łapance ulicznej zosał przewieziony do obozu, lecz zbiegł i przyłączył się do AK. Walczył w powstaniu warszawskim i zginął w jego trakcie; niestety, popularność imienia i nazwiska nie pozwala na dokładne określenie okoliczności jego śmierci.

Ps. „Czarny”, „Dąbrowski”, „Pankracy”, pośmiertnie odznaczony stopniem majora sł. st. piech. WP.

Urodzony 31.VIII.1893 w Kielcach. Ukończył męskie gimnazjum jekateryńskie w 1919 roku; w tym czasie należał do ruchu socjalistycznego. Był działaczem PPS wraz z bratem Stanisławem ps. Witold, który został aresztowany i skazany na wieczne zesłanie na Syberię.

4.VIII 1914 r. należał do I Brygady Legionów Polskich. Dwukrotnie ranny podczas pierwszej wojny  światowej, dwukrotnie też dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd zbiegł – od 26.XII.1914 do 28.VI.1915 oraz od 7.VII.1916 do 14.VII.1917. Pełnił funkcję oficera do specjalnych zleceń w Komendzie Naczelnej nr 3 POW Wschód-Ukraina w Kijowie 1917-18. 24.IX. 1918 r. został aresztowany i skazany na karę śmierci przez Niemców, lecz już po pięciu dniach został zwolniony z więzienia, zaś 9.VI.1919 r. powrócił do kraju i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W latach 1930-34 należał do 3 p.p. w brygadzie KOP Wołyń, a od 1934 r. – do Oddziału II Sztabu Głównego. Był też inspektorem terenowym w Komendzie Głównej Związku Strzeleckiego od 1933 r.

W roku 1936 r. przeżył „sportową przygodę” – bez zawodów wewnętrznych w Polsce, a jedynie po intensywnym treningu zakwalifikował się do 3-osobowej ekipy reprezentantów na igrzyska olimpijskie w Berlinie wraz z J. Wrzoskiem i A.Pachlą w kategorii: karabinek sportowy na dystansie 50 metrów. Zdobył wówczas brąz, przegrywając z Norwegie Rogebergiem i Węgrem Berzsenyim.

Podczas II wojny światowej działał w konspiracji jako kierownik dywersji w sztabie Obszaru Kraków- Śląsk ZWZ pod pseudonimem „Dąbrowski”. Od kwietnia 1940 r. był szefem Związku Odwetu Obszaru Kraków-Śląsk ZWZ, a od 1941 r. – kierownikiem referatu „Reich” Związku Odwetu Komendy Głównej AK. Aresztowany dwukrotnie, 23.IV.1942 i 28.V tego roku, został rozstrzelany wraz z innymi oficerami w Magdalence. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V kl. oraz Krzyżem Niepodległości z dwoma mieczami.

Urodzony 20.III.1912 w Łodzi, w kupieckiej rodzinie żydowskiej. Ukończył prywatną szkołę powszechną, po czym pojechał do Paryża (1924 r.) na naukę w Lyceum Lakanal, tam też odbył studia. Już we Francji podjął stały trening w fechtunku, uprawiał też lekkoatletykę, tenis i piłkę nożną. Pierwsze sukcesy w walce szpadą odniósł na akademickich mistrzostwach Paryża (3 miejsce) oraz otwartych mistrzostwach Francji (6 miejsce) w 1929 r. Podjął kolejne treningi w Anglii pod kierunkiem fechmistrza Lefevre’a i w Niemczech u fechmistrza Gatzery’ego w latach 1931-32.

Po powrocie do kraju w 1934 r. był już doświadczonym szpadzistą. Wstąpił do Wojskowego Klubu Sportowego Łódź. Rok później zdobył mistrzostwo Warszawy, a następnie 2 miejsce w otwartych mistrzostwach Lwowa. Wtedy też, w 1936 r. zdobył nominację olimpijską. Na igrzyskach w Berlinie w 1936 r. osiągnął czterokrotne zwycięstwo w półfinałach, lecz przegrał starcie ze Szwedem Drakenbergiem i nie zakwalifikował się do finału. Zajął tam V-VIII pozycję w klasyfikacji.

Po powrocie do Polski osiągał dalsze sukcesy, zmieniając klub na ŁKS. Był dwukrotnym mistrzem łodzi w turnieju szpadowym (1938-39), mistrzem krajów skandynawskich we Szwecji (1938) i wicemistrzem Polski (1939). Złożył przysięgę olimpijską przed mającą się odbyć w 1940 r. olimpiadą w Helsinkach.

W 1939 r. uczestniczył w kampanii wrześniowej, następnie schronił się we Lwowie, gdzie walczył w sekcji szermierczej klubu Spartak. Brał udział w mistrzostwach ZSRR w Charkowie 29.XI-3.XII. 1940 r., gdzie zdobył tytuł wicemistrzowski. Po wkroczeniu Niemców starał się uzyskać paszport jednego z krajów południowoamerykańskich, i w ten sposób wpadł w pułapkę gestapo. Został wywieziony do obozu koncentracyjnego na Majdanku. Jego nazwisko widnieje na wykazie więźniów w Ostindustrie z 1943 r., przypuszcza się, że w tym roku został zamordowany.

Urodzony 28.VIII.1903 we Wrockach. Po bydgoskiej szkole średniej pracował kolejno w: urzędzie pocztowym jako sekretarz techniczny, potem jako kierownik działu, następnie w biurze technicznym Polskich Zakładów Siemens w funkcji kolejno projektanta, akwizytora, a w końcu montażysty instalacji. Od maja 1932 roku do sierpnia 1939 roku pełnił funkcję dyrektora fabryki i hurtowni rowerów u swojego teścia-właściciela fabryki. W 1924-25 roku odbył szkolenie wojskowe, następnie kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności w Zegrzu, w 1931 r. osiągnął stopień podporucznika, a w 1936 r. porucznika rezerwy piechoty.

Należał do Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Był dwukrotnym mistrzem Polski w kategorii czwórka bez sternika w latach 1927-29 r., wicemistrzem w ósemce 1926 i 1928 r. oraz w czwórce ze sternikiem 1928 r. Brał udział w igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie 1928 w zespole z B. Drewekiem, F. Bronikowskim i B. Ormanowskim, przegrywając ze Szwajcarią w czasie 7:12:8 (Szwajcaria 7:01:4) i zdobywając brązowy medal (wygrali Włosi z czasem 6:43:4). Drugi brąz zdobył Jankowski na mistrzostwach Europy w Bydgoszczy tego samego roku. Był też kierownikiem sekcji sportów zimowych w BTW.

Walczył w stopniu porucznika rezerwy piechoty nad Bzurą. Wzięty tam do niewoli i zwolniony, został aresztowany przez Gestapo 1.XI.1939 r. i rozstrzelany w „dolinie śmierci” pod Fordonem.

Ur. 21.10.1901 w Warszawie. Zdobył wykształcenie średnie ( gimnazjum w Śmiele). Został wcielony do armii rosyjskiej i wziął udział w I wojnie światowej. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął  w 1919 r. Kształcił się w Szkole Podchorążych oraz w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Został skierowany do 15. Pułku Ułanów Poznańskich. Podczas II wojny światowej był uczestnikiem kampanii wrześniowej ( walczył w bitwie nad Bzurą). Następnie wybrano go dowódcą 2 . Pułku Grenadierów we Francji. Po wojnie zamieszkał w Wlk. Brytanii, gdzie pracował jako trener.  Został odznaczony orderem Virtuti Militari.

Największym sukcesem sportowym Gzowskiego był srebrny medal w konkursie skoków druż. na olimpiadzie w Amsterdamie w 1928 r. ( 2m. na 14 start. z wynikiem 8 pkt. karnych) . Jego partnerami w drużynie byli M. Antoniewicz i K. Szosland. Gzowski startował na koniu  ,,Mylord” .

W konkursie indywidualnym zajął 4 miejsce ( na 16 start. z czasem 1:33.0 i 2 pkt karne.).

W całej, swojej karierze sportowej Gzowski zdobył ok. 150 nagród w konkursach skoków i w WKKW.

Zmarł  25. 6. 1986 w Londynie.

Urodził się 1 czerwca 1914 roku w Poznaniu. Tam ukończył Gimnazjum i Państwową Wyższą Szkołę Mierniczo- Melioracyjną. W 1934 roku zdobył zawód mierniczy i pracował w nim do wybuchu II wojny światowej. Już w gimnazjum rozpoczął uprawianie boksu w miejscowym klubie sportowym Warta, w którym trenował w latach 1929-1938. był zmuszony wówczas przyjąć pseudonim „Kanar” (skrót nazwiska czytany wspak), ponieważ uczniowie mieli zakaz należenia do jakichkolwiek klubów. Bardzo szybko dostał się do drużyny Warty i osiągając coraz lepsze wyniki zaczął zaliczać się do czołówki krajowej w kategorii wagowej muszej do lekkiej. W 1933 roku w meczu Budapeszt – Warszawa pokonał Istvana Enekesa, mistrza olimpijskiego w wadze muszej, zyskując w ten sposób rozgłos międzynarodowy. 10-krotnie startował w drużynach narodowych, w latach 1934-1936 odniósł kilka spektakularnych zwycięstw. Pokonał aktualnego mistrza Europy w wadze piórkowej Ottona Kutnera, odniósł zwycięstwo w meczu rewanżowym z Niemcami, walcząc już w wadze lekkiej w sezonie olimpijskim pokonał Belga Van den Casteera. W 1935 roku został mistrzem Polski w wadze lekkiej. Jednakże z czasem trenował i występował coraz mniej, ze względy na powtarzające się kontuzje łuku brwiowego, nosa i prawej ręki, które utrudniały pracę mierniczego. Całkowicie z boksem jednak nie zerwał.

We wrześniu 1939 roku, jako ppor. Rez. 5. Pułku Piechoty w składzie 14. Dywizji Piechoty Armii „Poznań” uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Zginął 11 września 1939 roku podczas natarcia niemieckiej 1. Dywizji Pancernej, w bliżej nieokreślonych okolicznościach. 23 listopada w jego mieszkaniu zjawiło się gestapo z nakazem aresztowania. Całą rodzinę Cyraniaka przesiedlono do Ostrowca Świętokrzyskiego  w Generalnej Guberni, gdzie przeżyła wojnę.

Urodzony 29.XI.1904 r. w Bobryku, ukończył szkołę powszechną i techniczną w rosyjskich Homlu i Samatrze, dokąd uciekła jego rodzina przed rewolucją październikową. Dopiero w 1923 r. wrócił do Polski, gdzie wkrótce rozpoczął pracę jako technik budowlany. Służbę wojskową odbył w 36 pp. w Warszawie.

Należał do Klubu Wioślarskiego 04 w Poznaniu w latach 1926-34. Był trzykrotnym mistrzem Polski w dwójce bez sternika (1929, 30, 31) oraz dwukrotnym mistrzem w czwórce bez sternika (1930, 33). Brał udział w mistrzostwach Europy w Bydgoszczy 1929 (srebro, dwójka bez sternika wraz z Janem Krenzem-Mikołajczakiem), Liège 1930 (złoto w tej samej kategorii) oraz Paryżu 1931 (wicemistrz w czwórce bez sternika). Najwyższe jego osiągnięcie miało miejsce jednak na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 r., gdzie zdobył brązowy medal w kategorii dwójek bez sternika z czasem 8:08,2. Powszechnie nazywany był „Bijou”, „Klejnot”.

W 1935 r. zakończył karierę sportową i przeniósł się do Warszawy. Tam został trenerem sekcji wioślarskiej AZS, pracując również w firmie handlowej.

Zmobilizowany w 1939 r., pełnił służbę sanitarną w Brześciu nad Bugiem. Dostał się do radzieckiej niewoli, a w ramach wymiany jeńców został internowany przez Niemców w Kunau, a następnie przenoszony do różnych obozów. W niewoli przebywał 4 lata, dopiero w 1944 r. udało mu się uciec i ukryć się w Warszawie. Przybrał nazwisko Józef Kobylański. Uczestniczył w powstaniu warszawskim i po klęsce został ewakuowany do Pruszkowa.

Po wojnie przeniósł się do Gdańska, zatrudniając się jako kierownik budów w Przedsiębiorstwie Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego „Hydrobudowa 4”. Pełnił tę funkcję aż do przejścia na emeryturę w 1970 r. Uhonorowany został Wielką Nagrodą Sportową oraz dwukrotnie odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (w 1931 i 1959 r.). Zmarł w Gdańsku 18 marca 1983 r.

Urodzony 26.II.1907 r. w Bydgoszczy. Kształcił się w Szkole Rzemiosł Artystycznych, ze specjalizacją w budowie stylowych mebli.

Od roku 1925 r. należał do BTW. Prędko ujawnił się jego talent, skoro już w 1926 r. uzyskał tytuł mistrza Polski w kategorii czwórek ze sternikiem, powtórzony w 1929 r. w kategorii czwórek bez sternika. Osiągnął również trzykrotne wicemistrzostwo w ósemce (1926, 28 i 30) oraz raz jeszcze w czwórce ze sternikiem w 1928 r. Brał też udział w mistrzostwach Europy w Lucernie w 1926 (3 miejsce, czwórka ze sternikiem) i Bydgoszczy w 1929 r. (również 3 miejsce, czwórka bez sternika).

Reprezentował Polskę na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 r., zdobywając pierwszy, brązowy medal dla polskich wioślarzy w kategorii czwórki ze sternikiem wraz z B. Drewekiem (sternikiem), L. Birkholcem, E. Jankowskim i B. Ormanowskim, osiągając czas 7:12,8.

W 1930 r. ukończył służbę wojskową w pułku lotnictwa morskiego w Pucku, a wraz z nią również i swoją karierę sportową. Rozpoczął wówczas pracę w firmie swego ojca Fabryka Mebli Bronikowski i Syn, stając się współwłaścicielem. W latach 1930-34 należał jeszcze do zarządu BTW, lecz przed II wojną światową nie wrócił już do sportu.

W 1939 r. uczestniczył w obronie Warszawy. Następnie pracował przymusowo w zakładzie produkującym amunicję w Łęgnowie, jednocześnie należąc do ruchu oporu.

Po wojnie pracował znów w swojej fabryce mebli, która została w 1953 r. upaństwowiona i stała się Bydgoską Fabryką Mebli. W 1956 r. przeprowadza się wraz z rodziną do Milanówka, gdzie prowadzi zakład stolarski. W 1946 r. wziął jeszcze udział w mistrzostwach Polski, zdobywając złoty medal w kategorii dwójki ze sternikiem. Od lat 50-tych był trenerem wioślarskim i działaczem PZTW. Zmarł 1 grudnia 1964 roku w Milanówku.

Urodzony 13.III. 1911 r. w Bydgoszczy, ukończył gimnazjum klasyczne. Zdobył wykształcenie teletechnika. Od 1927 r. należał do Gimnazjalnego Towarzystwa Wioślarskiego „Wisła”, a następnie na przemian do BTW (w latach 28-31 i 34-35) oraz warszawskiego TW (32-33 i 36-39). Był trzynastokrotnym mistrzem Polski w wioślarstwie w kategoriach: dwójka ze sternikiem (1933, 36 i 39), dwójka bez sternika (1938 i 39), czwórka ze sternikiem (1933, 34 i 35), czwórka bez sternika (1929, 36 i 39) oraz w ósemce (1930 i 31). Czterokrotnie uczestniczył w mistrzostwach Europy, zajmując trzecie miejsce w roku 1929 i drugie w 1933.

W 1932 brał udział w igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, zdobywając brąz w kategorii czwórek ze sternikiem z czasem 7:26,8, w zespole: J. Skolimowski (sternik), E. Kobylański, J. Ślązak i S. Urban. Warto przy tym wspomnieć, że w eliminacjach zajęli pierwsze miejsce, osiągając czas 7:04,2. Natomiast w kategorii dwójek ze sternikiem, w zespole z J. Ślązakiem zdobył srebro, z czasem 8:31,2.

W roku 1939 był plutonowym podchorążym. Walczył w ramach Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie, w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich. Za uczestnictwo w obronie Tobruku otrzymał Krzyż Walecznych. Następnie wraz z III Dywizją Strzelców Karpackich  uczestniczył w walkach we Włoszech, uczestniczył w szturmie na Monte Cassino, zajęciu Ankony i Bolonii. Dwukrotni ranny, zdobył po raz drugi Krzyż Walecznych.

Po wojnie zamieszkał w Londynie, przebywając tam aż do śmierci. Zmarł 8.III.1968 r.

Urodzony 12.V.1910 r., w 1928 r. ukończył Wydział Drogowo-Budowlany Państwowej Średniej Szkoły Technicznej Kolejowej w Warszawie. W tym też roku wyjechał do Gandawy i rozpoczął tam studia w Wyższej Szkole Nauk Handlowych i Konsularnych. Nie ukończył ich jednak z przyczyn materialnych, i powrócił do Warszawy w 1931 r.; zdążył jednak odbyć w Gandawie całoroczny trening pływacki na Ghent Swimming Pool. Po powrocie do kraju rozpoczął pracę jako urzędnik, dorabiając jako dziennikarz sportowy w tygodniku „Sport Wodny".

Był najlepszym pływakiem Polski międzywojennej. Był 17-krotnym mistrzem Polski na różnych dystansach i stylach w latach 1929-39; 18-krotnie bił rekordy krajowe na dystansach 50, 100, 200 i 400 m. stylem dowolnym. Jego rekord z 11.XI.1930 r. z Gandawy, 1:00,4 min. na 100 m. stylem dowolnym nie został w Polsce pobity przez następne 20 lat. Należał do klubów AZS (1928-32 i 1936-39) i Delfin (1933-35), wielokrotnie występował w reprezentacji Polski. Uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 r. w kategorii sztafet 4x200 m., jednak drużyna polska zdobyła wówczas jedynie 5 miejsce z czasem 9:52,2 – sam Bocheński osiągnął czas 2:30,4, co ulokowało go na 6 pozycji.

W sierpniu 1939 r. przebywał na Akademickich Mistrzostwach Świata w Monaco; po przerwaniu zawodów starał się wrócić do Polski przez Jugosławię i Rumunię. Kiedy wybuchła wojna, przebywał właśnie w Bukareszcie; 2 września przekroczył granicę polsko-rumuńską i po tej dacie nie wiadomo, co się z nim stało. W wypadku wojny miał służyć jako plutonowy ckm. w 13 pp. w Pułtusku. Istnieje podejrzenie, że zginął w Katyniu, choć jego imię nie figuruje na listach starobielskich.

Należał do Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego i zasłużył się w nim jako doskonały sportowiec. Czterokrotnie zdobył tytuł mistrza Polski: raz w czwórce ze sternikiem w 1926 r., raz w czwórce bez sternika w 1929 r., i dwukrotnie w ósemce w 1933 r. i 1935 r. Poza tym w mistrzostwach Polski zdobył też 8 srebrnych medali i 3 brązowe. Czterokrotnie startował też mistrzostwach Europy, dwukrotnie zajmując trzecie miejsce (w Lucernie 1926 i Bydgoszczy 1929). W 1928 wystąpił na igrzyskach w Amsterdamie, gdzie zdobył brązowy medal, pierwszy w historii polskiego wioślarstwa, występując w czwórce ze sternikiem z B. Drewekiem (sternikiem), F. Bronikowskim, E. Jankowskim oraz B. Ormanowskim. Przegrali wtedy ze Szwajcarią w czasie 7:12,8 wobec czasu przeciwników 7:01,4.

Zmobilizowany we wrześniu '39, został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 15. Dywizji Piechoty. 30.IX.1939 r. został wzięty do niewoli pod Lublinem i umieszczony został w obozie jenieckim w Radomiu.

Po wojnie pełnił funkcję wicedyrektora Komunalnej Kasy Oszczędności w Bydgoszczy, w której pracował przed wojną. W roku 1960 zamieszkał w domu zakonnym w Sokółce k. Polanicy Zdroju, przyjmując cztery lata później śluby wieczyste Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Marii oraz Wiecznej Adoracji Najświętszego Sakramentu. 9.III.1968 r. uległ wypadkowi motocyklowemu i 26 kwietnia zmarł w szpitalu.